podiumkunst

hier in België kennen ze ons verhaal niet
ze hebben hier geen naam voor wat ik ben
dus misschien ben ik hier ook niets

We kruipen in het hoofd van Carl von Winckelmann. Gebaseerd op zijn eigen familiegeschiedenis en evenveel verzinsels trekt Carl al vertellend lijnen van 1787 tot nu. Alsof het één leven is.

Wat geven jouw ouders door?
Wat doe jij daar zelf mee?
en wat geef jij zelf door?

Een vertelling over man zijn en vader worden, over zoeken naar je verleden, het ontrafelen van je stamboom en het tot leven brengen van (ongezegde) verhalen. Over 150 jaar Europese geschiedenis die we nauwelijks kennen, over Indo’s, Jappenkampen en Duitse kolonialen. Over goede bedoelingen en blinde vlekken.

Een reis. Langs innerlijke landschappen. Bestemming? Daar waar het diep persoonlijke raakt aan het collectieve, waar onze ziel contact zoekt met het sublieme. Selkie neemt je mee met woord en muziek op een avontuurlijke trip naar een magische binnenwereld. Laat je vervoeren in een verrassende mix van hedendaagse elektronica, opzwepende ritmes, Oosterse snaarinstrumenten en melancholisch golvende klanken op serpent.
Een immersieve ervaring waarbij spoken word eeuwenoude Soefi poëzie ontmoet.

Audiomakerij Selkie creëerde eerder de performance De fabelachtige stad waarin bijzondere ontmoetingen tussen mens en dier het vertrekpunt vormden voor een betoverende performance met bruitage, elektronica, tekst, contrabas, stem en live illustratie.

3/2/24 bij HA Concerts in Gent (premiere)
10/2/24 bij KAAP in Brugge
meer speeldata in het najaar van 2024

After VanThorhout, in which Alexander Vantournhout appeared solo on stage, not standing returns with a group show featuring eight acrobat-dancers. The performers move like gears of a collective body to the tunes of experimental rock music. Together they explore quasi-impossible balances, challenge each other and defy gravity.

With the tightly orchestrated chaotic movement landscapes of Foreshadow, Alexander Vantournhout takes a new step in his exploration of the relationships between gravity, movement, balance, and spatiality. In addition to the floor, which played a prominent role in SCREWS and Through the Grapevine, the wall now also becomes a dance partner.

In een kamer, waarvan de deur open moet blijven, speelt Anna D. (met) zichzelf...

In een maatschappij die haar seksuele verlangens onderdrukt, maakt Anna D. (Anna Dujardin) een vrijplaats van het podium. Ze streelt, vervormt, ontwapent, claimt en legt bloot.

TWOTFAM - ‘The Works of the Flesh Are Manifest’ (Anna Dujardin & Fanny Vandesande) focust zich op de creatie van intimiteit op scène en de machtsverhoudingen hierbij. Dujardins dagboekaantekeningen, illustraties en poëzie worden bewegend geënsceneerd.

TWOTFAM is een uitnodiging om je erotische zelf te eren vanuit onderlinge verbondenheid. Het is een vleselijke viering van woord en beweging als tegengif tegen invisibilisering en vernedering. Het is een feest, maar dan zonder climax als doel, want ‘it’s my party and I cry or come if I want to…’.

TWOTFAM is een relaxed performance. Met een relaxed performance heten we iedereen hartelijk welkom, in het bijzonder iedereen die zich moeilijk in de standaard theaterconventies kan vinden: mensen met leer- of bewegingsstoornissen, autisme en neurologische condities, of mensen met Tourette,... De voorstelling verloopt dus in een flexibele sfeer en in een zorgzame en ontspannen omgeving. Alle vocalisaties, gebaren en bewegingen van het publiek tijdens de show worden vriendelijk ontvangen. Ook is er een rustruimte voorzien voor toeschouwers die een pauze nodig hebben.

In een nagenoeg lege wereld staan twee mannen, met een paar dingen die niet veel meer zijn dan wat ze zijn: een emmer, meel, een tak, een kruk, een tuinslang.

Apocalyptische, futuristische, ritualistische, komische, kosmische en prehistorische beelden ontstaan.

Twee mannen die van niets, iets proberen te maken.

DEEG laat de mens zien, die zijn redding vindt in creativiteit, om te overleven in de leegte.

DEEG is, na Kadrage*, een nieuwe beeldende creatie van Peter Vandemeulebroecke en Jef Van gestel op het snijvlak tussen beeldende kunst, performance en fysiek theater. De voorstelling staat of valt niet bij één bepaalde interpretatie en daagt het publiek uit. Het is caleidoscopische beeldenmachine over hoe de mens voortdurend zijn wereld probeert vorm te geven. Ook deze keer werken ze nauw samen met theatermaker Harm van Geel die de regie voor zijn rekening neemt. Ik kon opnieuw (Ik werkte reeds samen met Jef voor Kadrage en OOO) mijn lusten botvieren om een klankuniversum te creëren dat soms pompend, soms krakend en schurend en soms pure schoonheid mocht zijn.

(Het merendeel van het meel dat in de voorstelling wordt gebruikt is restproduct, niet voor menselijke consumptie bestemd.)

Een interactieve vertelling in een tent vol rariteiten

De Grote Zwarte Vogel is een verhaal dat nog verzonnen moet worden. Samen met de fantasie van de kinderen ontvouwt er een nieuwe vertelling, stukje bij beetje, fragment per fragment. Niemand kent het verhaal en toch is het er. Zo vliegt De grote zwarte vogel verder de leegte in. 

Heeft iemand hem al gezien? Vertel en vlieg je mee?

Een vogeltent met een enorme kaart waar je middenin zit. Kasten met bijzondere figuren die je begeleiden op een avontuurlijke reis. 

Tijdens de voorstelling improviseert theatermaker Michiel Alberts samen met de kinderen een geheel nieuwe mythe over ‘De Grote Zwarte Vogel’. Zo komen er uit de eigen verwondering nieuwe personages, wonderlijke locaties, plotse wendingen en wonderbaarlijke avonturen voort. WITHWIT begeleidt deze vertellingen met spannende objecten, klanklandschappen en Schaduwspel. Als een estafette wordt het verhaal doorgegeven aan een volgende groep en zo verder verteld.

Daarnaast is er ook een beeldende atelier waar het verzonnen verhaal door de kinderen wordt vormgegeven. Zo ontstaat er een groot visueel universum wat je kan volgen op het web.

Wat is het effect van muziek op ons brein en ons lichaam? ‘Mild und Leise (Liebestod)’ is de slotaria van Isolde in Richard Wagners opera Tristan en Isolde. Liebestod is een opera-archeologisch onderzoek. We ondervroegen ­hiervoor musicologen, dramaturgen en zangers – met bijzondere aandacht voor de Gentse operadiva Jacqueline Van Quaille.

Het resultaat is een immersieve ervaring, waarbij het publiek op het podium zal zitten. Hoe klonk de eerste uitvoering in 1865, wat vonden de critici en de eerste zangers ervan? Hoe is de luister­ervaring vandaag, hoe was ze honderd jaar geleden? We maken ­video’s, zetten de geluidsgolven om in een visuele ervaring. Solisten en performers Elisa Soster, Hauke Heumann en Shlomi Moto Wagner lopen rond in de zaal, en worden bijgestaan door pianist Jef Smits en het Morandi Strijkkwintet. We dissecteren de aria en spelen met Wagners idee van transcendente liefde.

Een ode aan de kwetsbare kant van de mens.

Een overdreven huilserenade.
Een kus van beton.
Gillende schoenen.
Een gigantisch hoofd vol miserie.
Slappe armen en de slappe lach.
In ‘O O O’ staat emotie centraal. 

Op een rond platform gaan 4 spelers op zoek naar wat ze voelen, maar niet altijd even goed in woorden kunnen uitdrukken. In verschillende korte acts brengen ze een ode aan onze innerlijke wereld. Ze maken visuele gedichten die recht naar je hart gaan, die ontroeren en tegelijk doen lachen.

In ‘O O O’ wordt mislukken poëzie, melancholie humor en worden emoties gepresenteerd als kunstwerken.

Theatermaker Jef Van Gestel maakt naast theater ook tekeningen. In 'O O O' wekt hij deze met vier spelers tot leven.

Ik werkte al met Jef samen voor Kadrage. Ook hier had ik opnieuw de totale vrijheid om de sferen, dynamieken en de gelaagdheid van de personages mee vorm te geven in klank en muziek. Het is een assemblage van weirde electronica, bric a brac gitaar, soft neo-klassieke piano met viool en creepy vervormde stem.

Theater dat exposeert. 

In Kadrage staat een indrukwekkende constructie centraal. Dertig houten kaders staan symbool voor een leeg canvas, een nieuwe pagina, een nieuw perspectief, een nieuwe uitdaging. Binnen de begrenzing van die kaders schetsen Jef Van gestel en Peter Vandemeulebroecke alle rollen die een heel leven zouden kunnen bevatten: het kind, de verzorger, de vriend, de geliefde, de onnozelaar, de gevangene, de bevrijde, de performer. Elk kader krijgt zijn eigen karakter door afwisselend te spelen met de banale realiteit, met droombeelden en met magisch realisme. Zo wordt elk kader een individueel kunstwerk. Jef Van gestel en Peter Vandemeulebroecke zijn in Kadrage zowel curator als performer. Ze zoeken naar een vorm van theater die, net als bij een expositie, op een intuïtieve manier communiceert met het publiek. Telkens starten ze van een wit blad, een nieuw kader en creëren een beeld dat mooi, grappig, kwetsbaar of intrigerend is. Als in een pop-up boek klappen de scènes open. Kadrage is een woordeloze voorstelling die het midden houdt tussen beeldende kunst, performance en fysiek theater.

Een heel prettige samenwerking waarbij ik carte blanche had om geluid en muziek te creëren. Ik gebruikte een breed pallet met abstract electronisch sounddesign, pompende synths, kwellende trompetten en orgelmuziek.

Als je goed luistert, heel goed bedoel ik,
Dan hoor je het, ergens… een geluid.
Het is heel zachtjes. Het begint soms gewoon uit zichzelf.
En dan plots is het weer weg..
Een kraken,
een licht, zacht kraken.
‘Het is alsof de kamer met je spreekt’, zei jij altijd en je lachte, zoals alleen jij dat kan.

De Stad is een compacte voorstelling van WIThWIT die zich situeert in een stukje uit het universum dat we creëerden voor de Tijdtemmer.

Een kleurrijke sculptuur, opgebouwd uit houten constructies en roostertjes vormen de bouwsels van een stad. Delen draaien rond en in elkaar. Bewegende lampjes maken schaduwbeelden zichtbaar tegen de muren. Geluid neemt ons mee naar de binnen en buitenruimtes. De tocht houdt halt in een kamer.
Een verteller vertelt. Het is een innerlijke gesprek. Een man verliest een vrouw. Hij doolt door straten vol van herinneringen. Hij wil haar vinden, maar wat als ze niet te vinden is?

Ik speel live gitaar en electronics in interactie met mijn medespelers. Erki en Frejia manipuleren de makettes en het licht, Michiel performt de tekst.

Welke kleur heeft de tijd? Doden wij hem of doodt hij ons?
Kies jij het moment dat je iets doet of kiest het moment jou?
Is geluk groter dan verdriet of is het omgekeerd? Kan je rijker worden als je iets verliest?
Kan missen je ook gelukkig maken?
Kan je het verleden veranderen? En zou je dat willen?

Een oude man op scène, een uitvinder, een kunstenaar, een sjamaan. Door schaduwbeelden, tekeningen en muziek neemt hij ons mee op een woordeloze tocht door zijn verleden. Hij toont hoe hij afscheid moest nemen van zijn geliefde meisje en hoe dit afscheid hem op wonderbaarlijke plekken bracht. Een reis die ronddraait in de tijd en verschillende werelden doorkruist: Landschappen van herinneringen, herinneringen van landschappen. Tot we op opnieuw aan het einde komen… Kan je een einde maken aan het Einde?

Deze woordeloze voorstelling (8+) van WIThWIT toont een wonderlijke figuur in een beeldende installatie vol visuele en muzikale verrassingen.

Ik componeerde en speel bij deze voorstelling de live muziek. Bij de start van het creatieproceshad ik me voorop gesteld om zo veel mogelijk live te spelen. Er is dan ook veel elektrische gitaar, synths en zang in de tracks geslopen. De samples in Ableton live zijn via een midi controller maximaal speelbaar en hands-on gehouden. Dat maakt de interactie met Kurt, Freija en Erki op scène des te spannender en intens. Zo kan elke voorstelling opnieuw zijn eigen specifieke verhaal vertellen naargelang de energie van het moment, de zaal, het publiek. Ook summiere live bruitage met stenen maakt de klank tastbaar en levend.

In de creatiefase maakte ik samen met Erki ook enkele geluidsinstallaties / instrumenten. Sommigen haalden de voorstelling niet (kill your darlings). Maar de ‘kloppers’ kregen alvast een prominente plaats om de changementen te structureren. Het is een soort mechanische drummachine die samples aanstuurt.

compositie en sound design voor 10+ theatervoorstelling van Ultima Thule.

Jean-Martin keert terug naar zijn ouderlijk huis.
Zijn vader – een wereldberoemde psychiater – is gestorven.
Het huis moet leeggehaald worden.
Waar te beginnen?
Hij staat in de tuin en wil nog niet inpakken.

Plots duikt zij op, het meisje.
Alsof ze nooit is weggeweest.

‘Doe uw ogen dicht en volg mijn stem!’ zegt ze.
Zij weet iets wat hij niet weet.
Maar wat zij niet weet is dat hij ook iets weet wat zij niet weet.

‘Weet ge het nog?’ vraagt zij.

Samen spoelen ze terug naar hun eerste ontmoeting.
Naar de vijver.
Naar het lijk in die vijver.

Joris Hessels en Dominique Collet maken een gevoelige, absurde objectenvoorstelling over hoe het soms knettert. Over hoe een verhaal plots helemaal anders kan worden. Alles hangt af van hoe je naar de dingen kijkt.

Sound design voor locatietheaterproject van Victoria Deluxe.

Weinig plekken in de stad waar zoveel verschillende mensen elkaar zo dicht op de huid komen als in een fitnesscentrum. Hoe uiteenlopend hun levens en achtergronden ook zijn, dit willen ze allemaal: een andere versie van zichzelf in de spiegel zien. Strakker, sterker, mooier, gezonder, beter. Yes, we can! Ja, toch?

In oktober 2018 rekruteerde Victoria Deluxe in samenwerking met Fit Out een twintigtal spelers via open audities. Sommigen hebben theaterervaring, anderen stonden nog nooit eerder op een podium. Sommigen hebben de fitnessmicrobe al lang te pakken, anderen bekeken sporten in fitnesscentra tot voor kort als een middeleeuwse martelpraktijk.

In het najaar van 2018 trokken Dominique Willaert (BEL) en Maiada Aboud (PSE) minstens twee keer per week naar Sports and Health club Fit Out in Destelbergen, met een grote, superdiverse groep spelers. Ze testen er de bijzondere dynamieken tussen sportende mensen, machines en spiegels. Ze stelden de orde en ongeschreven codes van de mini-maatschappij die een fitnesscentrum is op de proef. En ze zochten heel bewust hun eigen fysieke en mentale grenzen op, om meer te weten te komen over de verhouding tot hun lijf en tot beweging. Uit deze sportieve experimenten puren makers en spelers samen een theatervoorstelling op locatie.

Maiada Aboud is een Palestijnse performance artiest. Ze werd geboren in de Israëlische stad Haifa, studeerde Performing Arts in de UK en woont en werkt afwisselend in Londen (UK) en Israël/Palestina.

Dominique Willaert is theatermaker en sinds 2002 verbonden aan Victoria Deluxe als artistiek leider. De voorbije jaren maakte hij theatervoorstellingen op diverse locaties.

[NL]

Sound design voor performance met 40 participanten in een zwembad.

De zwemmer die onverstoord baantjes trekt, de atleet die traint om zijn vlinderslag-record te breken, de jongeren die elkaar kopje onder duwen, het kind dat niet van de springplank durft, de peuters van het watergewenningsklasje, of de senioren in de aquagym, etc… Samen maken zij het zwembad tot wat het is.

Voor SPLASH! laten Myriam Van Imschoot en Christine De Smedt zich inspireren door het zwembad als publieke ruimte met zijn diverse gebruikers in de glansrol. Vanaf de zijkant slaat het publiek het reilen en zeilen gade. Openbaarheid en intimiteit raken elkaar.

De regie van SPLASH! is in handen van Myriam Van Imschoot en Christine De Smedt, beiden beslagen in artistieke projecten met niet-profesionele deelnemers. In hun werk merk je altijd een warme blik op collectieve en alledaagse processen.

SPLASH! wordt gemaakt in het kader van Kortrijk Europese Hoofdstad 2018 en gunt je een kans om het Mimosazwembad in volle glorie te zien voordat het zwembad de deuren dichttrekt.

Deze locatievoorstelling is wat mij betreft een eigenaardige parel. Ook mijn geluidsontwerp is absurdistisch met een mengeling van displaced field recordings en droney electronica op surround sound, live gespeeld op ableton.

[ENG]

The swimmer swimming his lengths like a metronome, the athlete who is training to break his own butterfly stroke record, loitering teens pushing one another under the water, the child afraid of jumping off the springboard, the toddlers in the paddling pool, the elderly in the aquagym, etc.

In Splash! Myriam and Christine find inspiration in the swimming pool as a public space. The water plays the antagonist role in this play where the protagonists are the pool and its many users. From the side the public follows what’s going on. In Splash! publicity and intimacy come together.

Splash! is directed by Myriam Van Imschoot and Christine De Smedt, both experienced in working with non-professional participants in their artistic projects. Their work reflects their warm gaze on daily and collective processes.

muziek en sounddesign voor theatervoorstelling van Maelstrom

Als jij het woord solidariteit hoort, wat roept dat in je op?
En als iemand je zou vragen ‘wat is solidariteit vandaag?’, wat zou je daarop antwoorden?

Heeft het woord vandaag nog betekenis?
Moeten we het weggooien? Vervangen door een ander begrip? Anders invullen?

Waar zie jij vandaag echte solidariteit – of het nieuwe begrip – in actie?

Zoals bij onze hun voorstelling ‘Brief aan mijn Kind’ bevraagt Maelstrom hun publiek op voorhand. En met de antwoorden die ze krijgen, maken ze de voorstelling. Deze keer werken ze ook samen met middenveldorganisaties, interviewen we experts en maken beelden van solidariteit in de praktijk.

De voorstelling is een theatraal reisverslag van de zoektocht naar de kern van solidariteit. Een driedimensionale longread, waar je middenin zit.

In aanloop en als research voor de voorstelling organiseerde ik met Sídhe een workshop over solidariteit door zang, begeleid door Stevie Wishart en mezelf: "Ervaar verbondenheid via samenzang." Tijdens de workshop maakte ik ook geluidsopnames. Deze werden gedeeltelijk gebruikt in de theatervoorstelling.

compositie en live electronics voor 6+ theatervoorstelling van WIThWIT

Kunnen stenen jouw vrienden worden?
Maakt schaduw een geluid?
Wie heeft al eens gedanst met het licht?
Kunnen planten zingen?

Hoe oud is water?
Duurt de tijd voor iedereen even lang?

Zet je fantasie op scherp en ontdek hoe alledaagse voorwerpen een eigen leven gaan leiden in deze wonderkamer. Een stoel draait om zijn eigen schaduw, een lichtvlek danst in de lucht, zand stroomt weg, mee met de tijd.

Na ‘Les Soeurs ‘ maakt WIThWIT een nieuwe woordeloze performance waarin objecten de hoofdrolspelers zijn. Wat gebeurt er als je de wetten van de werkelijkheid opzij zet? Met WunderKammer creëren Erki De Vries en Freija Van Esbroeck een fantasiewereld volgens een heel eigen logica. In één grote kettingreactie van bouwen, omvormen en afbreken brengen ze voorwerpen tot leven. Met touwtjes, katrollen, geluid en licht maken ze surreële bouwsels die je van de ene werkelijkheid in de andere doen stappen.

Tekstloos beeldtheater waar sculpturen de hoofdrolspelers zijn. Humor en poëzie.

compositie voor 10+ theater voorstelling

“Eén van de vele voordelen van de berg is dat je hier veilig bent.”

Ben jij normaal? Ben jij gemiddeld genoeg om jezelf te kunnen zijn?
Speel jij een rol? Speel je mee? Waarom niet?

Een man heeft iets goed te maken.
Iets met een meisje vrouwzijn beste vriendin.
Een onhandige pingpong tussen nu en het verleden.

Over insiders en outsiders.
Over meedoen of toekijken.
Over hoe anderen je veranderen.
Over de grenzen van fantasie.
En de vervaldatum van vriendschap.

sound design for the dance piece by Katie Vickers, Inga Huld Hákonardóttir and Rebecka Stillman.

We Will Have Had Darker Futures attempts to weave together the past, present and future; to ask the present to welcome a desirable future by acknowledging the past, and to mix it all up into a time loop allowing our sense of temporality to be blurred. We Will Have Had Darker Futures thinks of possible new futures through daydreaming, language, and dance while continually emphasizing the passage of time in the act of collective finger knitting. Playing with our sense of anticipation, We Will Have Had Darker Futures is a short term detachment from our immediate surroundings, a visionary parallel reality that contemplates the bounds between past and present.

I’m very happy to work again for dance. This remarkable trio made a strange and beautiful piece. We premièred at the the BOUGE B festival in the Singel, Antwerp. I made a spatialised composition on 8 channels. Hopefully I’ll be able to come a long on the tour to take care of the spatialisation and live mix.

One of the advantages of working with dancers is that I can join the delightful warming up yoga exercises!

compositie en sound design voor de voorstelling van het gezelschap Maelstrom, het teksttheatergezelschap van Thomas Janssens en Jorre Vandenbussche.

Voor hun tweede voorstelling gaan ze een co-creatie aan met hun publiek: “Met de brieven die u schrijft, maken wij de voorstelling ‘Brief aan mijn Kind’.” Per speelplek gaan ze op zoek naar lokale briefschrijvers uit alle lagen van de bevolking. De voorstelling in Amsterdam zal dus brieven bevatten van Amsterdammers, die in Leuven van Leuvenaren, enzovoort.

Maya Angelou’s ‘Brief aan mijn dochter’ was de inspiratiebron. In 27 korte hoofdstukken maakt zij een balans op van mooie, leerrijke, gruwelijke momenten, ontmoetingen, levenslessen of kunstwerken. Kleine gebeurtenissen waar ze kracht uit kon putten. De uitgebreide brief die Thomas aan zijn zoontje heeft geschreven, vormt de ruggengraat van de voorstelling, waar per speelplek andere brieven op geënt worden.

Het creatieproces is heel erg intensief geworden en heel erg mooi op zichzelf. We spraken met tientallen mensen en namen alle gesprekken op. Deze werden uitgeschreven en thematisch verwerkt zodat we ze konden in relatie brengen tot de ‘kaderbrief’ van Thomas. Op die manier krijgen we een universeel verhaal dat tegelijk heel individueel persoonlijk gevoed is.

Mijn compositie is heel minimaal. Ik laat de stemmen zichzelf introduceren als kwamen ze letterlijk van het briefpapier de voorstelling binnengewaaid. Tot het moment dat ze prominent de ruimte inpalmen en ‘in your face’ de dialoog aangaan met de live gesproken tekst. Ik gebruik quadrofonisch geluid om het publiek een submersieve beleving te bezorgen. Tussen het publiek in hangen nog eens 4 speakers, vrij in de lucht. De 8-kanaals compositie wordt per speelplek aangepast met de audio van lokale gesprekken.

Het sociale opzet van het project lijkt alvast geslaagd: we krijgen mensen in het theater die er anders nooit zouden komen. Ze horen zichzelf en elkaar.

Composition for a dance piece by Kevin Jean / Ève Magot

” Après l’exploration des rapports gravitaires induits par la suspension, le trio Des Paradis signe un retour à terre. D’une enfance à la Réunion, les origines insulaires de Kevin Jean le conduisent vers des problématiques spatiales, environnementales, relationnelles, comportementales : un individu agit-il différemment selon la taille et la nature de l’espace qui l’entoure ? Peut-il coexister avec d’autres sur des territoires exigus, limités ou au contraire largement ouverts ? À partir d’un dispositif contraignant, évolutif et incertain, les interprètes révèlent la force d’un environnement qui forme, déforme, transforme. Face à lui, la liberté de mouvements déjoue le conditionnement extérieur et offre des résolutions corporelles pour l’accepter, le déjouer, le modifier, l’adapter. Cette emprise réciproque et modulable questionne finalement la capacité de chacun à s’approprier un territoire pour en faire son paradis, sans fantasmes ni préalables. En parallèle à ce spectacle, Kevin Jean travaille sur le projet Des autres paradis, où il invite un groupe d’amateurs à traverser la matière chorégraphique.”

The creation period was a deep exploration on how we can co-exist. Kevin provided me the space to create an aural universe where the dancers could find inspiration, triggers, freedom and guidance at the same time. It is based upon long talks about spatiality, memories, connotations, physical boundaries, habitats, ..  In the second part of the show there is no sound but the acoustics of the dancers. Their feet, breathing, clothing, ..  In the third part I created a track with very subtle sounds, nearly hearable, mixed with the acoustic sound by the dancers. It works very much on the subliminal level and can create very strong physical reactions in hearing. I started working on the concept of ‘silence’ on in the project ‘Borderline’. Listening, non-sound, is as importance in my practice as created sound.

In the composition I used a lot of field recordings. Most of them I did myself. A big thanks to Geoff Sample who kindly let me use his recording of the great snipe lek.

In this project I could fully explore the possibilities of creating electro-organic sounds with Native Instruments ‘reaktor’, a great tool for freestyle audio sketching. I toured with the piece and mixed the tracks live. This gave me also the possibility to experiment with the possibilties of using multichannel sound distribution and placing speakers in odd places to create ‘live reverb effects’. I started to use this technique in ‘For your ears only’.

In october 2016, Festival Plastique Danse Flore invited Kevin Jean to make an outside version of Des Paradis.

The new setting intensified the hypersensitivity aspect of the piece. Soundwise, I tried to let the universe (sound-space) that I created interact with the physical environment. In fact, it became some kind of augmented reality. Especially in the third part of the show, live mixing the delicate, almost inhearable sounds was an unforgettable experience. Listening to the sounds of the surroundings (wind, trees, birds, planes) while mixing simultaneously into the very same natural sound environment is a pure delight for me as a sound artist and human being.

Working and sharing space and time with Kevin, Sebastien and Laurie in this very specific setting – the gardens of  ‘le Pottager du roi’ in Versailles – was again a pleasure. The festival hosted several great performances, all of them outside in the gardens. It is run mostly by volunteers. I’m very happy and thankful to be part of it!

” In tijden van over-stimulatie van de zinnen koestert deze voorstelling de verbeelding. Geïnspireerd door de orale traditie van hoorspelen, zoomt Dianne Weller, een Australische theatermaakster en performer, in op louter het gehoor, For Your Ears Only, en brengt ze een onzichtbaar theaterstuk op een lege scène.

For Your Ears Only vermengt de twee werelden van theater en radio. Zo ontstaat iets als de uitbeelding van een radio-uitzending, of een nieuw theatergenre: radiophonic theatre.

Hoofdingrediënt is een radioprogramma waarin kritische commentaren bij het theaterstuk Our House van Superamas worden uitgezonden. Andrew Haydon (the Guardian), Pieter T’Jonck (De Morgen, Etcetera… ) en Elke Van Campenhout (a.pass artistic research centre) zijn de critici van dienst. Door hun commentaren en door de associaties die geluid en muziek oproepen, krijgen personages en verhaallijnen vorm.

Deze originele en veelgelaagde geluidsshow is een streling voor het oor, en een feest voor de verbeelding.”

Bij het creëren van dit stuk mocht ik zowat alles uit de kast halen: dialogue recording & editing, field recording, foley acting, electro-akoestische compositie, 12 channel surround mixing en live multichannel audiodistributie. Het naspelen van de ‘body double murder scène’ bij Nick Peeters leverde hilarische momenten op. Voor de field recordings trok ik met Dianne enkele weken naar Australië, waar we tijdens een residentie in Critical Path Choreographic Research Centre ook werkten aan de musique concrète voor het stuk. Terug in België vond ik in Ludo Engels een aangename partner in crime; hij leverde mee materiaal aan voor de compositie.

We speelden deze voorstelling in de Beursschouwburg Brussel, Buda Kortrijk WE LOVE RADIO! festival en Monty kultuurfactorij Antwerpen.

[ENG]

” In times of visual over stimulation, this performance aims to indulge your imagination. Dianne Weller an australian belgian based theatre maker & performer, has decided to invent a new form of theatre, For Your Ears Only, based on the Oral tradition.

Showcasing an invisible play on an empty stage and, in doing so, resurrecting the radio play in a performative way. Radio Drama or the ‘hear play’ is synonymous for action, comedy, fantasy and of course drama. Mixing the two worlds of theatre and radio to create a new form, radiophonic theatre.

Similar to a radio show, the Superamas has a reputation for playing on these elements and we discovered a new exclusive work of theirs tentitled Our House.

Inspired by radio and the Oral Tradition of storytelling, we created For Your Ears Only with Critique told by Andrew Haydon, the Guardian (UK), Pieter T’Jonck (BE), De Morgen, Etcetera amongst others; and Elke Van Campenhout (BE), a.pass artistic research centre.

Using your imagination from the oral information and soundscapes enables you to see this incredible show.”

Sounddesign, video en scènografie voor theatermakers Hof Van Eede.

” In Het Weiss-effect vraagt Hof van Eede zich af wat er gebeurt als we de schoonheid van fictie verkiezen boven de werkelijkheid. Drie personages verliezen zich zo in hun bewondering voor het leven en werk van kunstenaar Edgard Weiss dat ze weerloos worden voor zijn invloed. Dat ze dreigen te vergeten wie ze zelf zijn. Hof van Eede onderzoekt in haar derde productie de verhouding tussen kunst en leven: wat gebeurt er als we de werkelijkheid van een kunstenaarsleven verheffen tot het mythische, en ons leven inrichten naar die mythe? Kan kunst helpen ons leven te leven? Willen we verhalen die waar zijn, of is het genoeg als ze mooi zijn?
Want artistieke beïnvloeding kan ernstige gevolgen hebben: talloze lezers van Goethes meesterwerk Die Leiden des jungen Werther raakten zozeer in de ban door dit boek dat ze net als Werther zelfmoord pleegden.

Anders dan dit zogenaamde ‘Werther-effect’ is het ‘Weiss-effect’ van Hof van Eede een fenomeen dat de drie personages inspireert tot daadkracht. Hun kijken wordt een scheppend kijken, ze citeren, ze vieren, herdenken, reënacten, worstelen. Het Weiss-effect wakkert de levenslust aan, en nodigt uit om de grauwe werkelijkheid voortdurend van een gouden randje te voorzien. Maar als we zo in de greep zijn van onze invloeden, wie zijn we dan nog echt? “

Naomi Kerckhove vroeg me om live geluid toe te voegen aan haar afstudeerproject aan het KASK. Resultaat was een hybride vorm; een ‘live’ installatie annex voorstelling in Campo (Gent).  In een lange “decompressie” op live processed gitaar, creëerde ik een mentale omgeving waarin de ‘trip’ van de voorstelling optimaal kon gedijen. De audio speelde ik met ableton live. Naomi filmde live in haar geborduurde 3D omgeving en maakte de camera tot personage. Zo ontstond er een echte interactie tussen acte, beeld en geluid. Een spanning, voelbaar voor het publiek dat in de scenografie werd betrokken door letterlijk bijna in het decor te zitten.

Tijdens een residentie in kunstencentrum Buda werkten we verder aan de dramaturgie. Met de voorstelling die hieruit ontstond speelden we in Buda (Kortrijk), Stuk (Leuven) and Vooruit (Gent).

Met Kapotski creëerden we een organische ever-changing noise soundtrack voor ‘keys’, een performance door ontroerend goed.

Sophie’s fascinatie voor scenografie en ervaringstheater resulteerde in een labyrint, waarin de bezoekers aan de muur geketend werden, geschreven boodschappen uitwisselden met een performer achter glas en verleid werden door een mysterieus ‘liftmeisje’. Een uitdagende ervaring die sommige bezoekers zich tot op de dag van vandaag herinneren. 

” Keys is de vrijblijvende gevangenis van Ontroerend Goed. Een individueel performanceparcours met weinig speelruimte. Het is er donker. Het lijkt er leeg. Er is geen podium, enkel gangen en plekken. En performers, gebonden aan hun afspraak… met u.

In Keys kan u ongeremd uw gang gaan. U bent als toeschouwer losgelaten, maar uw beperkingen halen u in. Net als u iets nodig hebt, speelt het u kwijt. Net als u weet wat te doen, moet u verder. Het staat u vrij om te zwijgen, uw handen thuis te houden, niet te horen wat er gezegd wordt.

Keys geeft u de tijd om eruit te geraken.”

Rantsoen is een voorstelling waarin eten centraal staat. Het publiek en de perfomers zitten samen rond een tafel. Overal ter wereld gebruikt men voedsel bij het vieren van een verjaardag, bij een overlijden, op een huwelijk. Bijna iedereen heeft sterke herinneringen aan exquis eten, aan heilig voedsel, aan honger, aan de geur van de keuken waarin je opgroeide. Iedereen moet eten.

De persoonlijke mogelijkheden en beperkingen van de performers zijn het vertrekpunt van deze voorstelling. Rantsoen is een onderzoek naar het heel intieme, het alledaagse, het ‘normale’. De performers zijn allemaal ‘nieuwkomers’, mensen die door onvoorziene omstandigheden in Gent zijn beland. Sommigen zijn hier pas een aantal weken, anderen wonen hier al jaren. Sommigen willen ten allen prijze terug naar waar ze vandaan komen, anderen bouwen hier een nieuw leven op. Wat vinden ze van het leven?

Betty is een productie op de grens van theater en dans. Uitgangspunt zijn vijf schilderijen van de hedendaagse Duitse schilder Gerhard Richter. Theatermaakster Gil Renders vroeg een choreografe, een tekstschrijver en een muzikant om zich door deze werken te laten inspireren voor het aanmaken van basismateriaal. Samen met drie dansers gaat ze vervolgens aan de slag om de aangereikte bouwstenen in alle vrijheid te bewerken, te manipuleren en te integreren in haar eigen repetitieproces.

Het begrip “tijd” staat daarbij zowel inhoudelijk als vormelijk centraal: het ongrijpbare en het vluchtige van de tijd, maar ook stilstand en verstilling, de tijd die bevriest.

In 2002 bracht ik als Lewis in heaven een CD uit op Our label. The milkfactory schreef in een review:

“With roots found in the vast ethereal soundscapes of My Bloody Valentine (Rego), the vaporous progressive electronica of early Autechre (Foutu) or the melancholic neo-realism of Yann Tiersen (Suite), the least that can be said about this album is that it challenges preconceptions of what an electronic record should be. In just under forty minutes, Nachtergaele scans the realms of contemporary culture with the innocence of a child discovering the world, touching everything for the first time, and respecting no convention. This album offers a rather disconcerting and unsettling listening experience as, as it progresses, it becomes obvious that anything could happen at any moment.

...

With this first offering, Ruben Nachtergaele impresses a lot by the maturity of his sound and ability to warp genres and atmospheres to make them suit his sonic realm. Nachtergaele is definitely an artist who could be destined to become a major contender on the music scene, and Lewis In Heaven is an album that deserves not to be ignored.”

Ik speelde enkele festivals in Vlaanderen, waaronder Boomtown in Gent, samen met Jonas Nachtergaele (guitar), Stain (RIP) (turntables), Kurt Stockman (vocals), Olivier Provost (whisteling), Erwin Vanderjeugt (vocal introduction)

Hendrik Leper en Stijn Schiffeleers van boutique vizique maakten een videoclip voor 'rego'.